Een groep collega’s ging de Goeie Mie kamer spelen. Goeie Mie is een Leidsche gifmengster die hier in de 19^e eeuw mensen heeft vergiftigd. De groep speelt nog geen 5 minuten of een van de vrouwen komt de kamer uit en gaat op een van de stoelen zitten met haar hoofd op haar handen. Ik loop naar haar toe en vraag wat er aan de hand is, maar ik krijg geen reactie.

Iets later hoor ik gesnik. Ik loop opnieuw naar haar toe, dit keer met een glas water en vraag hoe het gaat. Ze kijkt op en zegt dat ze de pijn voelt van de slachtoffers die Goeie Mie in het pand heeft vergiftigd. Ik leg haar uit dat het niet echt is. Dat dit een escaperoom is en dat Goeie Mie heel ergens anders heeft gewoond, maar ze lijkt het niet te horen.

Ze raakt overstuur en begint te huilen. Ik loop de kamer binnen en vraag een van haar collega’s om haar te troosten omdat ik niet goed weet wat ik er mee aan moet.

Na 10 minuten staat ze op en zegt ze dat ze even moet “aarden”, ze loopt een rondje en komt een kwartier later terug en vertelt dat ze naar het huis van Goeie Mie is gegaan zodat ze de pijn van de slachtoffers een plekje kon geven. Dit blijft tot op de dag van vandaag de meest bizarre situatie die ik heb meegemaakt.